رفته بودم میهمانی، صاحبخانه داشت کباب می پخت .... رفتم کربلای پنج ........

 این را هنوز برای هیچکس نگفته ام.....

داشتم گردان را می بردم جلو که دیدم بوی کباب می آید ..... دو سه روز هم بود

که غذای درستی نخورده بودم، پیش خودم گفتم دم این بچه های تدارکات گرم ...

عجب صفایی دارند ..... زودتر از نیرو، کباب را رسانده اند خط ...... فکر کردم

همین که برسم به کبابها، اگر هم مانده یک تکه هم باشد، می خورم ..... رفتیم

جلوتر.....

بوی کباب بیشتر شد ..... توی حال و هوای کباب خوردن بودم که دیدم .... یا علی !

سر سه راهی شهادت، یک خمپاره خورده بودی توی تویوتا و سه چهار تا از بچه

ها جزغاله شده بودن ....... بوی کباب از آنها بود!!! ............

از خودم متنفر شدم ..... بعد، آن روز توی میهمانی این خاطره با تمام جزئیاتش  توی ذهنم بود و اصرار می کردند کباب بخورم، چگونه می شد بخورم .....

صاحبخانه فکر می کرد از او خوشم نمی آید، میهمانها هر کدام فکر می کردند با آنها مشکل دارم....

بعد نوشت: اولیه از کتاب بسیار خوب فرهنگ جبهه بود. و اما دومیه که مطمئنم هیچ وقت یادتون نمیره از وبلاگ «عشق یعنی چفیه» بود.

این دو تا رو کنار هم گذاشتم تا فکر نکنیم جنگ ما مثل بقیه جنگ ها بود...

دوم خیلی خوشحالم که من اصولا کباب دوست ندارم.

سوم این که خداییش چه قدر از ما حسابی حاج احمد کاظمی رو می‌شناخت.... اون که رقت... اما یادمون نره امثال محسن رضایی ها رو، امثال رحیم صفوی ها رو ... (دلم می‌خواست اسم قالیبافم بیارم ام از بعد از انتخابات یه حس بدی دارم خیلی دلم می‌خواد این حسو نداشته باشم ... هر کی میتونه کمکم کنه بسم الله...)

هر چی که بیشتر میرم تو بهر این فرماندهان جنگ بیشتر به بزرگی آقای رضایی پی می‌برم چون یه جورایی همه این عزیزان تربیت یافته این آدم بزرگ بودن....

من همیشه فکر می‌کنم دو نفر خیلی حقشون بوده که شهید بشن یکی آقا محسن رضایی یکی هم بلبل امام ، حاج صادق آهنگران ، اما حکمتش چی بوده نمیدونم....

دوستان دعا کنِد

اللهم الرزقنا توفیق الشهادة فی سبِیلک